As tuyas menazas son veires crebaus
que pasaré descalza y sin fer-me mal.
Zarra-me a boca con mil claus
que no dixaré de charrar.
Borra os suenios escritos con tinta
y crema toz os libros y papels
que encara que nos furtes as boiras
l'aigua d'o río no dixará de correr.
Talla-me os piez, que continaré fendo o camín
por una luita que nunca no tendrá fin.
Porque nunca no amortarás a flama d'o fogaril,
porque nunca no me sacarás o que me fa vivir.
Esfenderé con rasmia
ista baralla que no ye perdida,
porque a mia luenga ye a mía matria
y cada parola ye casa mía